środa, 15 kwietnia 2015

15.04.2015 - Blue Trance

Dzisiaj kolejna recenzja napisana na (nudnych) zajęciach. Tym razem krótsza od poprzedniej i nieznacznie poszerzona. Znowu brak pomysłu na tytuł. Płyty słuchałem w autobusie zaś niewielkie poprawki naniosłem w domu. :) Oryginalny rękopis zmieścił się na kartce A4. ;)

W 2010 roku zespół SBB wydał kolejną, ostatnią już, płytę z Gaborem Nemethem na perkusji. Album ten wyszedł w dwóch wersjach (obie CD): zwykła oraz limitowana, w digipacku oraz dwoma bonusowymi utworami.



Na edycji limitowanej, posiadanej i właśnie recenzowanej przeze mnie, jest 13 utworów. 6 z tych kompozycji jest instrumentalna. Pozostałe są piosenkami i tylko jedna z nich (Red Joe, trzeci utwór) jest śpiewana przez Józefa Skrzeka po angielsku.

Muzycznie, album jest niezwykle łagodny i przyjemny. Nie ma tu zbyt wielu gitarowych popisów. Najmocniejszy utwór, moim zdaniem, to utwór tytułowy - Blue Trance. Sporo tu jest syntezatorów od Skrzeka. Pojawia się też fortepian i jego "imitacja" (Pamięci Czas, Doliny Strumieni). Mimo dość sporej dawki lirycznej łagodności, znalazło się odrobinę miejsca na bardziej "ostre" numerki - wspomniany już utwór tytułowy oraz utwory otwierające i kończące płytę (Etiuda Trance i Coda Trance). Edycja limitowana zawiera piękną, delikatną impresję pod tytułem Pentatonica oraz bardziej bluesowa (w końcu SBB dawniej znaczyło Silesian Blues Band!) wersja klasyka - Going Away.

Całość jest bardzo ciekawa i zróżnicowana - liryczne, łagodne piosenki (np. Los Człowieka czy Pamięci Czas) przeplecione instrumentalnymi kompozycjami i rockowymi numerami (tytułowy Blue Trance). Na oddzielne wyróżnienie zasługuje także piosenka Doliny Strumieni - za niezwykły klimat i za całokształt. Blue Trance to płyta bardzo łagodna i miła dla ucha, skoncentrowana wokół pięknych piosenek. Daleko jej do zwykłego rocka czy popu.

Ciężko mi oceniać tą płytę obiektywnie gdyż jest to jedna z moich ulubionych z "nowego" SBB (od Nastroje, 2002 w górę). Uwielbiam jej refleksyjnie łagodny i liryczny klimat. Jak już to napisałem w tej recenzji - łagodna liryczność, podlana lekkim, gitarowym, polsko-greckim (wszak Antymos Apostolis to Polak o greckich korzeniach) sosem. Zasłużona 5.

Edit: Nie ma próbek na YT z płyty. Jest tylko oficjalny teledysk do piosenki Los Człowieka.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz